Soms kan het leven van een blogger ongelooflijk hard zijn. Uren in de moestuin werken, dan uren achter potten en pannen staan om dan uren lang artikels uit te typen.
Gelukkig zijn er ook een hele hoop mooie momenten die dit alles de moeite waard maken. En dan heb ik het deze keer niet over de perfecte bloemkool of tomaten telen, maar over mijn bezoek aan ‘Het land aan de Overkant’. Dankzij San Pellegrino kreeg ik de kans om dit restaurant van chef Wim Dejonghe te bezoeken. San Pellegrino geeft namelijk binnenkort hun Young talents guide uit.
En eerlijk, het zou me verbazen moest deze jongen en zijn equipe niet op de eerste bladzijden terug te vinden zijn. Lang geleden dat ik zo lekker gegeten heb.

Het land aan de overkant bevindt zich in Leuven vlakbij de gevangenis. De gelukkigen die mee mochten komen genieten waren mijn madam en de toekomstige peter en meter van ons kind. Die mensen gaan binnenkort al genoeg afzien, dus het ideale moment om ze even in de watten te leggen.
Na een vriendelijk welkom werden we meegenomen naar onze tafel. De gastentafel. Enorm mooie tafel trouwens met een wat verweerd houten blad.

Starten deden we met een limonade op basis van hibiscus, rozenbottel en blauwe bes. Leuk binnenkomen zo.

En dan konden we er écht aan beginnen. De volgende drie uur kwam er een heel arsenaal aan hapjes en gerechten onze richting uit. Beginnen deden we met in gin gemarineerde zalm en citrus. En een aperitief naar mijn hart. Iedereen ging voor de crémant uit Bourgogne, ik ging voor de Taras Boulba, een bitter biertje uit Brussel dat er qua vormgeving ook zeker mocht zijn.

Hierna kregen we nog een klein bordje dat meteen de toon zette voor de avond.

Duif – linzen – bloedworst

We zaten goed, dat was nu wel duidelijk. Het volgende gerecht was misschien wel één van de beste voorgerechten die ik ooit gegeten heb. Ook qua presentatie scoorden ze telkens goede punten.

Tartaar van kalf – jonge kool – mosterd

Daar had ik meerdere borden van kunnen opeten. Wim, als je dit leest, dat recept mag je gewoon even mailen naar robby_sallaets@hotmail.com.
Wa ook zeker gezegd mag worden is dat ze enorm veel rekening hielden met mijn allergie voor noten en de zwangere vrouw in het gezelschap. Zo kreeg zij in de plaats van de tartaar een kabeljauw met verschillende structuren rode biet.

Het volgende gerecht dan!

Gillardeau oester – dashi – kiwibes – rode kool

Lekker, maar zonder meer. Persoonlijk ben ik niet zo’n fan van oesters en rode kool. De dashi daarentegen vond ik wel weer zeer verrassend en lekker.

Schelvis – pastinaak – botermelk – spitskool

Opnieuw een schot in de roos. Bordjes werden proper gemaakt met stukjes knapperig brood.
Wat ik ook heel boeiend vond steeds waren zijn groenten. Ze speelden zelden een bijrol. En zo vertelde hij me na het eten, dat is ook bedoeling. Hij wilt alles evenveel laten schitteren. Vis, vlees, groente… of zelfs een slak!

Wulken – girolles – hazelnoot

Heerlijk, lekker. Wat aardse smaken. Ik kan eigenlijk alleen maar zeggen dat het goed, beter best was.

Wilde eend – pompoen -wortel -duindoornbes

Het échte hoofdgerecht. De magen geraakten stilaan wel al wat gevuld zonder dat het te veel werd. Alle gerechten waren voldoende qua portie en alhoewel de herfst zich liet proeven absoluut niet zwaar. Maar op dit bord lag ook het beste wat ik heel die avond heb gegeten: de cannelloni van wortel gevuld met gelakt vlees van de eendenbout.
Man man man, wat was dat. Super lekker!

Appel – St.Félicien – witte chocolade – quinoa

Wat een onverwacht dessert. Alles ging wonderwel enorm goed samen. De quinoa kraakte prettig in de mond. De havermout deed gezellig mee. Volgens mij kan dit gerecht ook perfect als ontbijt gegeten worden. Of als dessert, want het werd nu wel even heel stil aan de overkant van de tafel. En dan was het nog niet gedaan.

Kersenijs – chocolade
Opnieuw werden we zeer gelukkig van een gerecht. Voor de zevende keer die avond denk ik.

Zelfs de koffie was eerder uitzonderlijk van kwaliteit. Plus een klein beetje amusement aan tafel, dat mag wel eens. En nog wat laatste hapjes waaronder een rijstpapje met mango.

Afsluiten deden we met een whisky. Gewoon omdat het kon. En dat brengt ons naadloos bij de drank. Alles in het bord was zonder enige twijfel heerlijk. De drank bleef niet achter. Stuk voor stuk lekkere wijnen. En een sommelier die niet bang was om gerechten te combineren met een Deense geuze of een appelcider. Zowel in het eten, de drank en de bediening voel je passie voor de job. Voor de geïnteresseerden is hier de lijst van genuttigde dranken. Naast San Pellegrino uiteraard.

Ik ben zeer blij dat ik dit adresje eens mocht uitproberen. Nu weet ik steeds waar naartoe in Leuven als ik honger heb en/of in de watten gelegd wil worden. Chapeau wat Wim en zijn keukenteam ervan bakken (badumtshh).
Nog een extra dikke pluim voor de bediening. Allemaal vlotte mensen, grapje hier en daar, niet  geforceerd.
Ze gaan mij daar zeker nog eens terugzien. Als alle chefs van de San Pellegrino Young talents guide van dit niveau zijn, dan staat de opvolging van de gerenommeerde chefs nu al klaar.

Ze zeggen dat het gras altijd groener is aan het land aan de overkant. Wel, ik wil het deze keer heel graag geloven.

Cheers,
R.