Als ik dit schrijf heb ik net panzanella gegeten. Restjes broodkruim gedrenkt in het sap van mijn zelfgekweekte tomaten met wat zout, olijfolie en balsamico azijn erbij. Je zou kunnen denken dat ik dit schrijf op een terrasje in Sicilië, maar niets is minder waar. Ik zit op een terras, maar dan wel in mijn eigen tuin. De hittegolf is eindelijk ten einde en ik durf de moestuin en de keuken weer in. Mijn twee favoriete plekken.
Veel mensen vragen me de laatste tijd wat ik doe. Waar ik mee bezig ben. Of zijn verbaasd dat ik niet meer in de reclame werk.

De voorbije maanden waren op zijn zachts gezegd ‘speciaal’. Een rollercoaster. Ergens in april werd ik ontslagen op mijn werkplek. Dat gebeurde vrij onverwacht. Of het terecht of onterecht was, dat laat ik in het midden. Vanuit het standpunt van de werkgever wellicht wel, vanuit mijn standpunt op dat moment net iets minder.
De eerste momenten nadat de woorden waren gevallen, wist ik niet wat ik moest denken. Aan de ene kant ongeloof en misschien wel wat wilde paniek. Aan de andere kant viel er ook een soort last van mijn schouders. Het was een beetje dubbel. Ze zeggen wel eens dat een kat in het nauw nare sprongen maakt. Ik denk dat ik dat toen ook heb gedaan.

Los van het solliciteren bij andere reclamebureau’s, stuurde ik 4 uur na mijn ontslag een mailtje naar mijn favoriete magazines met de vraag of ik af en toe eens een klein artikeltje over groenten of moestuinieren mocht schrijven. Met een dag sollicitatieverlof in de week en de beperkte opdrachten die ik nog kreeg, kon ik mijn tijd beter nuttig besteden aan dingen die ik graag doe. Schrijven, groenten kweken en eten.

Tot mijn grote verbazing kreeg ik meteen respons van 2 van mijn favoriete magazines: Culinaire Ambiance en Stadstuinieren.
Voor de eerste werkte ik mee aan een dubbelinterview met Dominique Persoone en Julius Persoone en komt er in de volgende editie een hele reportage over drie toprestaurants met een moestuin. Best wel trots op die reportage. In het tweede magazine kreeg ik mijn eigen column, deed ik een interview met Julius Persoone (iedereen houdt van tomaten) en een interview met Dries Van Der Vennet, kweker van reuzepompoenen. En er zit nog meer aan te komen.

Dat ik die kansen heb gekregen van die magazines vond ik al geweldig. En dan moest het beste nog komen.

Omdat ik dat schrijven zo belachelijk leuk vond, vroeg ik op mijn sociale media naar nog meer werk in diezelfde lijn. Schrijven over eten, groenten, moestuinen, groen,… Ergens in mijn achterhoofd speelde ik ook even met het idee om freelancer te worden.

Stephanie van PoodleSoup (check zeker haar illustraties!) gaf me de tip om eens te mailen met Karolien, hoofdredacteur van Libelle Lekker en verantwoordelijk voor alle food content gemaakt door Sanoma (nu Roularta).
De dag erna spraken we af, kreeg ik een opdracht mee en een week later had ik plots een nieuwe job. Ik herinner me dat ik zonder veel verwachtingen naar die eerste afspraak ben gegaan. Af en toe een stukje schrijven in een magazine van Libelle Lekker leek me wel tof.
Goed, we zijn ongeveer drie maanden na dat gesprek en nu werk ik voltijds (tot midden november) bij het Foodlab van Roularta, vul ik elke maand ongeveer 24 pagina’s in Libelle Lekker, elke zoveel weken ook een achttal pagina’s in Libelle, verstuur ik nieuwsbrieven vol eten, werk ik elke dag samen met enorm fijne mensen en krijg ik de kans om heel veel bij te leren over eten en het maken van een magazine. (En mag ik al eens gaan proeven van nieuwe restaurants, nieuwe drankjes of nieuwe boeken).

En los van dat komen er projecten mijn richting uit waar ik drie maanden geleden alleen maar van had kunnen dromen. Ik moet nog even uitzoeken hoe ik het allemaal ga inpassen en bolwerken, hoe ik letterlijk alle ballen even in de lucht kan houden, maar op dit moment wil ik even tegen alle opportuniteiten ja kunnen zeggen.

Ik ga niet zeggen dat ontslagen worden het allerbeste is dat me had kunnen overkomen. Maar als ik op zaterdag de boekenwinkel binnenwandel en ik zie dat er in mijn drie favoriete magazines schrijfsels van mij staan, dan kan ik daar alleen maar heel blij van worden. Blij omdat ik mensen warm maak om te starten met een moestuin, maar ook blij omdat ik mensen kan helpen om lekkerder en beter te eten. Ik herinner me nog goed toen ik tegen iemand zei dat ik ging werken voor Foodlab en Libelle Lekker, dat hij reageerde met: “alé Robby, bij een vrouwenblad over eten schrijven, dat wordt ge toch beu?” Eerst en vooral denk ik niet dat het een vrouwenblad is. Tenzij je nog steeds in rolpatronen denkt en je vindt dat vrouwen thuis horen in de keuken. En ten tweede denk ik (en hoop ik) dat ik eten nooit beu zal geraken. Er valt nog zoveel over te vertellen. Zoveel tips om te delen. Mensen kunnen heel gelukkig en heel ongelukkig worden van eten. Eten is de belangrijkste bijzaak van het leven. Eten is op dit moment mijn leven. En ik zou het niet anders willen.

(Credits foto’s: Thomas Vanhaute)