6 februari – 20u35 – Brussel. Een uur later dan gereserveerd komen we aan bij Eliane, het nieuwe restaurant van Kobe Desramaults in Brussel. Niet van onze gewoonte maar lang verhaal heel kort: wie rekent op de trein zal vaak niet op tijd zijn. Al was het niet de schuld van de NMBS deze keer maar van sporenlopers. Met het schaamrood op de wangen en een knorrende maag bellen we aan bij het restaurant. We verontschuldigen ons ongeveer 27 keer en krijgen te horen dat ze blij zijn dat wij er zijn. Dat gevoel is volledig wederzijds. Avonden zoals die op 6 februari mogen niet verknald worden door enkele sporenlopers. Dat zou pas echt zonde zijn.

Eenmaal binnen beland je meteen in een andere sfeer. Van de koude straten in Brussel naar een warm interieur. Platenspeler en boeken links, imposante toog rechts. Bij onze reservatie proberen we steeds een plekje dicht bij de keuken te krijgen en ook hier zitten we op de eerste rij. Klaar voor een schouwspel van meer dan 3 uur. Een glas champagne en de eerste hapjes verschijnen meteen voor onze neus. Het is redelijk duidelijk: deze trein is wel vertrokken en stopt niet.

Heeft Kobe Desramaults nog een introductie nodig? Voormalig In De Wulf (Dranouter), Chambre Separée (Gent) en De Superette (Gent). Hij heeft lange tijd in Vlaanderen zijn ding gedaan maar net op het moment dat ik gastronomisch half Vlaanderen wou verkennen, In De Wulf bovenaan op mijn ‘To eat’-lijstje had gezet, kondigde hij aan te gaan sluiten. Ik heb er altijd spijt van gehad dat ik er niet ben geraakt. Toen de aankondiging kwam dat hij een restaurant zou openen in Brussel, sprong ik een gat in de lucht en zorgden we meteen voor een reservatie.

20u55 – De toog van Eliane. Het is redelijk onwaarschijnlijk wat er allemaal gebeurd voor je neus. Op het eerste zicht lijkt het een wirwar aan chefs die door elkaar lopen. Je komt ogen tekort om alles te volgen. Wanneer je inzoomt op alles dat ze doen, besef je pas dat het een zorgvuldig georchestreerde soort chaos is. Je kijkt naar links waar gerechten worden gedresseerd terwijl er plots rechts de chef opduikt met een bisque van krab. Alles vloeit in elkaar over. Of die indruk krijg je toch. Akkoord, het aantal gasten is beperkt maar het aantal gerechten is dat zeker niet.
En ook al zien die gerechten er ogenschijnlijk simpel uit, de kans is redelijk onbestaande dat ik het na ga doen.

Waar In De Wulf meer aan de slag ging met fermentaties, is alles hier enorm puur. Met bijvoorbeeld de room uit Gooik waar ze zelf hun boter van maken. Iets wat me enorm opviel in de smaken, en ik weet niet of ik de enige ben, was dat er naast frisse zuren ook regelmatig veel bittere zaken opdoken in het menu: Pomelo, roodlof, koffie, bergamot,… Het is niet iets waar ik aan gewoon ben maar het maakt de gerechten wel spannender. Ik denk dat dat het juiste woord is. Spannend. Ook al zijn het geweldig goede stoelen, het enige dat je voelt is het puntje omdat je vol spanning uitkijkt naar het volgende gerecht.

Ik heb mezelf voorgenomen om enkele gerechten te tonen of erover te vertellen maar zeker niet allemaal. Het zou afbreuk doen aan de ervaring wanneer je zelf zou willen gaan. Ook al heb ik het gevoel dat de gerechten op de kaart bij Eliane regelmatig veranderen. Ik had een artikel gelezen van enkele weken ervoor en me al verheugd op een sabayon van kriekbier (vooral om te kunnen vergelijken met degene die ik zelf maak) maar die was niet van de partij. Wel nog op de kaart, en het gerecht dat me het meeste is bijgebleven, was een soort ravioli van knolselder met coquille en truffel. Waanzin. Ik kan het nog steeds proeven en ik ben er zeker van dat ik dat binnen 5 jaar nog steeds zal kunnen.

Het vast menu bestond uit 18 gerechten. Bij vaste menu’s voel ik me steevast wat lastig omdat ik een notenallergie heb en er dus ofwel zaken weg vallen ofwel zaken anders gemaakt moeten worden. Soms wordt zelfs één gerecht veranderd voor het hele restaurant omdat dat handiger is voor de keuken. Bij Eliane was alles piekfijn geregeld. Duidelijk, correcte aanpassingen. Op dat vlak was het dus niet spannend.

Dat 18-gangenmenu daarentegen. De meeste gerechten kwamen uit de zee. Een 12-tal als ik goed heb geteld. Daarnaast 3 gerechten met vlees. De overige gerechten waren kaas of zoet.
Weinig vlees op het bord maar het vlees dat op het bord kwam kon tellen. Het stukje varkensnek perfect gegaard en op datzelfde bord het beste stukje spek van mijn leven. De gerechten ogen redelijk eenvoudig maar toch zit er telkens zoveel smaak in of gebeurd er iets verrassend dat het blijft boeien.
Iets waar ik nog maar weinig over heb gezegd of geschreven, zijn de aangepaste wijnen of dranken. Dry January en Tournée Minérale allemaal goed en wel maar ik blijf op mijn honger zitten als het gaat over aangepaste dranken bij een gastronomisch menu. Hier en daar zijn er uitschieters in de vorm van sapjes, kombucha’s of cocktails maar een vervanger voor een goed glas wijn? Nog niet gevonden. Dus gingen we voor de aangepaste wijnen in BOB-versie. Esteban Casteur (misschien wel gekend van Restaurant Rebelle) is naast sommelier ook gewoon een heel aangename mens die de tijd neemt om de verschillende wijnen uit te leggen op een manier waarop je volledig mee bent maar ook niet wordt doodgeslagen met termen en technieken. Verteld met veel buikgevoel zeg maar. Los daarvan was elke paring voor mij een schot in de roos. Met ook hier twee keer een saké tussen alle wijnen. Een drank waar ik toch nog wat aan moet wennen. Misschien toch eens tijd voor een saké cursus zodat ik de drank beter begrijp en deze vanzelf ook beter tot haar recht komt.

De eerste vraag na ‘Hoe was het?’ is vaak ‘Hoeveel kost het?‘. De prijzen kan je gewoon terugvinden op hun site: 285 euro voor een menu zonder drank. 140 euro voor aangepaste wijnen en 120 euro voor aangepaste non-alcoholische dranken. Of in het geval van een BOB-versie de helft. Je betaalt het menu op voorhand, net zoals je dat voor zowat elke andere ervaring doet. Persoonlijk heb ik daar geen enkel probleem mee. Al kan ik me voorstellen dat niet iedereen daar wild van wordt. Zeker niet als je met de trein komt.

Ik denk dat iedereen het erover eens is dat het best een stevige prijs is. De vraag is dan ook vooral of het die prijs ook waard is. Ik ben geneigd om ja te zeggen. Je zit op de eerste rij terwijl een van onze beste chefs het ene na het andere boeiende gerecht inzet. 3-4 uur lang word je meegenomen in een andere wereld. Voor de lol zocht ik de beste plaatsen op om van Taylor Swift te genieten in Amsterdam. Al snel kom je dan ook uit op een avondje entertainment van 224 euro om op de eerste rij te mogen zitten. En dan moet je nog eten en drinken! Dat hebben ze bij Eliane dan weer mooi gecoverd.

Eliane is niet iets waar ik elke week of maand naartoe zou gaan. Eliane is klein, intiem. Gemaakt voor mensen die van eten en van kwalitatieve producten houden. Gemaakt om eens om de zoveel tijd naartoe te gaan als je iets speciaals te vieren hebt. Wanneer je zegt: vandaag mag het niet gewoon iets meer zijn maar mogen alle registers open. Ik zou niet twijfelen om te boeken als je nieuwsgierigheid is gewekt. Je gaat het je niet beklagen.

| Adres | Sint-Laurensstraat 36-38, 1000 Brussel
| Tel. | 0499/39.82.89
| Website | elianerestaurant.be
| Openingstijden | Van dinsdag tot en met vrijdag