Vorige zomer bezocht ik Likoké van Piet Huysentruyt in het zuiden van Frankrijk. Meer bepaald in Les vans op ongeveer een uur en half rijden van Avignon. Vanuit ons vakantiehuis in Uzès boekten we een plek bij Likoké. Bij het boeken kan je kiezen waar je wilt zitten. ‘Aan de toog bij de keuken’? Yes please!

We boekten ’s middags en maakten er een daguitstap van. Aangekomen in Les Vans reden we Likoké eerst voorbij. Wie zich verwacht aan een mooi, groot en modern restaurant komt bedrogen uit. Alles aan het restaurant ademt Franse authenticiteit uit. Heel veel natuurlijke materialen en gezelligheid. Nog voor je één hap genomen hebt, weet je dat je gelukkig weer naar huis gaat.

Starten deden we op het terras. Piet ontvangt zelf zijn gasten (die notabene bijna allemaal Vlaams zijn) op een hartelijke manier. Een lekkere aperitief met bubbels, tequila en rode chili zette de keel meteen open zodat we het eerste hapje naar binnen konden spelen. Een ‘aspergeveld’ met gerookt kwarteleitje en een hapje met gerookte forel, assen van prei en pistache. Zonde van mijn notenallergie, maar ik kreeg meteen een nieuw, lekker hapje.

Zeer mooi gepresenteerd en zeer lekker.
Dan volgde nog een klein arsenaal aan hapjes. Een lolly van eendenlever (waanzin en verbazing in de mond), een boterham met gehakt, zalmforel die aan de tafel gerookt werd en salami’s.

Dan werden we naar onze plek gebracht. Mooi aan de toog van de keuken. Het voelde een beetje aan als tickets op de eerste rij van een NBA-finale. Nee, je kan er niet in alle rust eten, maar je kan er wel stelen met je ogen. Een hoop sympathieke gasten aan het fornuis die duidelijk met veel plezier aan het koken waren. Moest ik mee kunnen met dat tempo, ik ging er zelf solliciteren.

Ik was dan al helemaal in mijn nopjes en we moesten nog beginnen aan de échte gerechten. Starten deden we met verse geitenkaas, zonnebloempitten en gefermenteerde olijfolie.

Gevolgd door kabeljauw, aardappel, vanille en uitjes.

Dan kwam de ‘Moambe’. Het gerecht dat Piet brengt in de naam en ter ere van zijn vader.
Omdat er palmnoten in zitten, ik het nog nooit gegeten had en de keukenbrigade niet goed wist of je er allergisch aan kan zijn, maakten ze voor mij nog een ander gerecht from scratch. Die jongens mogen van mij meer improviseren. Geen foto, maar belachelijk lekker.

Wat ook opvalt is dat de bediening zeer ongedwongen is. Losjes zelfs. De koks komen hun eigen gerechten ook zelf serveren en uitleggen. Zo heb ik het wel graag. Ook Piet kwam tot driemaal toe vragen wat we ervan vonden. En niet enkel uit beleefdheid. Hij was oprecht geïnteresseerd.  Schone mens die Piet.

We gingen verder met het zwijntje, rode biet, raap, bloedworst en appel. Eerst een klein hapje groots gepresenteerd, dan het echte gerecht. Volledig mijn smaak.

Dan kwam het dessert: sweet potatoes, banaan, Jamaicaanse peper en witte chocolade.

En nog iets met cuberdon en geitenkaas als ik me niet vergis.

En een kleine versnapering bij de thee.

Onnodig te zeggen dat ik drie uur en een selfie later zeer voldaan terug naar huis reed.

Ik durf zelfs te stellen dat ik nooit ergens lekkerder heb gegeten dan daar. Ook de wijnen bij de gerechten waren perfect. Alleen wat weinig, maar dat kan ook aan de hete dag gelegen hebben.
Nu, waarom komt deze blogpost pas een half jaar na datum online?

Wel ten eerste is het mijn goede voornemen om ook wat meer over restaurants te bloggen in dit nieuwe jaar. En ten tweede is iedereen uiteraard druk bezig met zijn vakantie te boeken.
Geen inspiratie of rij je door het zuiden van Frankrijk?
Ga dan alsjeblieft langs bij Likoké en doe piet daar het grootste plezier: ga zijn borden uitlikken. Elk gerecht is het dubbel en dik waard. Of plan een gastronomisch weekend naar daar. Met het vliegtuig naar Lyon ben je er zo. Met de auto of trein doe je er net iets langer over.
Ik ben in elk geval van plan om dit jaar terug te gaan. Mensen die mee willen, laat maar iets weten. Lekkerder zal je in elk geval niet eten dit jaar.

Cheers,
R.